احصی

«لغت نامه دهخدا»

[اَ صا] (ع فعل) فعل ماضی مفرد از مصدر اِحصاء : ثم بعثناهم لِنعلَم ایّ الحزبین اَحصی لما لبثوا اَمَداً. (قرآن 18/12)؛ پس برانگیختیم آنها را تا بدانیم کدام دو فرقه نگاه داشته مر آنچه ماندند از مدّت. (تفسیر ابوالفتوح رازی). و رجوع به احصاء شود.