آب رفت

«لغت نامه دهخدا»

[رُ] (ن مف مرکب، اِ مرکب)سنگی که در جریان آب بطول زمان ساییده و لغزان و مایل بگردی شده باشد. || ته نشین آب رودخانه ها. (فرهنگستان زمین شناسی).(1)
(1) - و مرادف آن، لای، لرد، لرت، خره، پیخال و نظایر آن است. و برای معنی اخیر ماسه و فُرْش معمول است.