«لغت نامه دهخدا»
[لِ مَرْ] (اِخ) سلسله ای از خلفای اموی هستند که پس از آل بوسفیان به خلافت رسیدند. اولین خلیفهء آل مروان، مروان بن حکم است که بعد از معاویه بن یزید در سنهء 64 ه .ق . بدعوی خلافت در دمشق و شام برخاست و پس از آنکه ضحاک بن قیس فهری سردار عبدالله بن زبیر را مغلوب کرد چهار ماه خلافت راند، پس از او پسرش عبدالملک بن مروان در 65 و ولید اول در 86 و سلیمان در 96 و عمر در 99 و یزید ثانی در 101 و هِشام در 105 و ولید ثانی در 125 و یزید ثالث در 126 و ابراهیم در 126 و مروان ثانی ملقب به مروان حمار از 127تا132 مقام خلافت مسلمین داشتند، و ابومسلم خراسانی مروان حمار را مغلوب کرده بکشت و خلفای عباسی قائم مقام آنان شدند : آل مروان و آل سفله زیاد که نرفتند جز براه عناد.سنائی.