ارده گر

«لغت نامه دهخدا»

[اَ دَ گَ] (اِخ) (خواجه علی...) اصفهانی یکی از مهندسان خراسان بعهد سلطان ابوسعید تیموری که بقوت ذهن و دقت طبع، امور عجیبه ظاهر میکرد. وی در یک شیشه سی ودو جماعت محترفهء صنعت پیشه را که در کارخانهء آفرینش موجود بودند، بحیز ظهور آورد چنانکه سی ودو دکان و کارخانه گشوده هر پیشه وری به مهمی که مخصوص او بود، مشغولی میکرد و بعضی از آن صور که در صنعت بحرکت احتیاج داشتند مثل خیاط و نداف و نجار و حداد بهیئتی جنبش ایشان را مرقوم قلم تصویر گردانیده بود که در آینهء خیال صورتی از آن زیباتر نمی نمود. سلطان سعید چون آن تعبیهء غریبه را مشاهده فرمود، بغایت متعجب گشته دربارهء آن نادرهء دوران اصناف تحسین و احسان بتقدیم رسانید. (حبط ج 2 ص 234).