اردی

«لغت نامه دهخدا»

[اَ / اُ] (اِ) مخفف اردی بهشت باشد. (جهانگیری). و آن نام ماه دویم است از سال شمسی. (برهان) :
دی و بهمن و اردی و فرودین
همیشه پر از لاله بینی زمین.
فردوسی (از جهانگیری).
|| روز سیم ماه فارسی. || (اِخ) فرشتهء مدبر کوهها. این کلمه در اوستا اَرتَه است. رجوع به ارتا و اردا و اردی بهشت شود.