ارسب

«لغت نامه دهخدا»

[اَ سَ] (ع ن تف) نعت تفضیلی از رسوب. ته نشین تر : و بالجمله، فافضل العود ارسبه فی الماء و الطافی عدیم الحیاه و الروح ردیّ. (ابن البیطار).
- امثال: اَرسبُ من حجاره؛ الرسوب ضدّ الطفو، ای اثبت تحت الماء. (مجمع الامثال میدانی).