ارسترات

«لغت نامه دهخدا»

[اِ رُ] (اِخ)(1) وی از افراد گمنام شهر اِفسس بود که برای کسب شهرت و نام جاوید، معبد دیان، واقع در افسس را که یکی از عجایب سبعهء عالم بود بسوخت و این عمل در همان شبی واقع شد که اسکندر متولد گردید (356 ق. م.) مردم افسس که از این عمل او خشمناک شده بودند فرمان صادر کردند که هرکه نام ارسترات را بر زبان راند مجازات وی مرگ خواهد بود.
(1) - Erostrate.