«لغت نامه دهخدا»
[اَ رَص ص] (ع ص) آنکه دندانها نزدیک یکدیگر دارد. تنگ دندان. آنکه دندان بهم پیوسته دارد. الصّ. ناگشاده دندان. مؤنث: رَصّاء. ج، رُصّ. (مهذب الاسماء).
