ارفق

«لغت نامه دهخدا»

[اَ فَ] (ع ن تف) نعت تفضیلی از رِفق. برفق تر. نرمتر. بامداراتر. || (ص) بعیر ارفق؛ شتر آرنج برتافته. (منتهی الارب). آن اشتر که وارن وی از پهلو دور بود. (تاج المصادر بیهقی). اشتر که زونگک (آرنج) وی از پهلو دور بود. (مهذب الاسماء). مؤنث: رَفْقاء.