آوارگی

«لغت نامه دهخدا»

[رَ / رِ] (حامص) جلا. بی خانمانی و بی منزلی. دورافتادگی از خانمان. حالِ آنکه جای معین و وطن معلوم ندارد و در صحراها و یا قراء با سختی معیشت از جائی بجائی رود :
یار آوارگی همی خواهد
رفتن حج بهانه افتاده ست
چند گوئی ز خانهء کعبه
کار با خصم خانه افتاده ست.
حسن دهلوی.
سر اندر جهان نِهْ به آوارگی
وگرنه بنه دل به بیچارگی.سعدی.
|| سرگردانی. پریشانی.