«لغت نامه دهخدا»
[اَرْ رَ / رِ زَ] (ص مرکب) تیززبان. (مؤید الفضلاء). زبان دراز. (آنندراج). مردم تند و تیز گوینده. || چغلخور. ساعی. بهتان گوی. (آنندراج).
