اریح

«لغت نامه دهخدا»

[اَ یَ] (اِخ) دهیست بشام. (منتهی الارب). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:
فلیتُ عنه سیوفَ اَرْیَحَ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.(معجم البلدان).
و رجوع به اریحا شود.