ازج

«لغت نامه دهخدا»

[اَ زَ] (اِخ) (باب ال ...) محله ای بزرگ در بغداد، دارای بازارهای بسیار و محال کبیره، در جانب شرقی و در آن عده ای محله هاست که هر یک از آنها چون شهری، و نسبت بدان ازجی و گروهی از اهل علم و غیره بدان منسوبند. (معجم البلدان). بستانی گوید بساسیری آنجا را به سال 450 ه . ق. غارت کرد و شرف الدین علی بن طراد الزینبی وزیر بسال 538 بدانجا مدفون شد و ثقه الدوله ابوالحسن علی بن محمد الدوینی القزوینی مدرسه ای در ایام المقتفی لامرالله عباسی بدانجا بناکرد. (از ضمیمهء معجم البلدان ). و گویند در ازج چهار هزار آسیا بوده است. (انساب، ذیل کلمهء ازجی).