ازنم

«لغت نامه دهخدا»

[اَ نُ] (اِخ) موضعی در قول کثیربن عبدالرحمن:
تأملت من آیاتها بعد اهلها
باطراف اعظام فأذناب أزنُم
محانی آناءٍ کأنَّ دروسها
دروس الجوابی بعد حَول مُجَرَّمِ.
و براء بجای زاء نیز روایت شده و ازنم، اکثر و اغلب است. (معجم البلدان).