ازیغ

«لغت نامه دهخدا»

[اَ] (اِ) نفرت و کینه. (غیاث از لطائف و رشیدی). دل سردی :
از دروغ توست جانم در ازیغ
از جفای توست ریشم پرستیم.ناصرخسرو.
و صحیح آن اریغ و آریغ است. و رجوع به آزیغ شود.