اسپیل

«لغت نامه دهخدا»

[اَ] (ص) دزد اسپ بود که بغیر از اسپ دزدیدن دیگر کارش نبود(1). (لغت فرس چ تهران). شخصی را گویند که پیوسته اسب دزدد و سوای اسب دزدی کار دیگر نکند. (برهان). دزد اسب که به غیر اسب ندزدد. (رشیدی). رجوع به اسپیک شود.
(1) - همان بیت رودکی که در اسپیک شاهد آورده شد در لغت فرس اسدی چ تهران شاهد اسپیل آمده است.