«لغت نامه دهخدا»
[هُ] (اِ مرکب، از اتباع) اسم صوت علامت اعجاب و تحسین و بدیع شمردن. - آه و واه کردن؛ در تداول زنان، چشم زخم و عین الکمال رسانیدن با گفتن آه و واه.