«لغت نامه دهخدا»
[اِ تِ رَ] (ع مص) تاراج کردن. تاختن قومی یا جائی را. (منتهی الارب). || برآماسیدن خستگی یا ریش. برآماسیدن زخم. (منتهی الارب). || بغور فرودآمدن. (منتهی الارب): استغار الرجل؛ اراد هبوط ارض غور ای مطمئنه. || آهنگ کردن. || پیه گرفتن. (منتهی الارب). فربه شدن. (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی). یقال: استغار الشحم فیه؛ ای استطار و سمن. (منتهی الارب). || غیرت خواستن از خدای تعالی. یقال: استغور الله تعالی؛ اذا سأله الغیره. (منتهی الارب). ای المیره [خواربار]. (قطر المحیط).