«لغت نامه دهخدا»
[اِ تِ] (ع مص) به خوش آوازی و بلندآوازی داشتن خوبی هوا آدمی و جز آن را. به بلند و خوش آوازی آوردن: استغرد الروض الذباب؛ به بلند و خوش آوازی آورد مرغزار مگس را. (منتهی الارب).