استوده

«لغت نامه دهخدا»

[اُ دَ / دِ] (ن مف) نعت مفعولی از هر سه صاحب فطنت و صاحب نظر
هر یکی از دیگری استوده تر.مولوی.
استودن. ستوده. ستایش شده :
هر یکی از دیگری استوده تر
در سخا و(1) در وغا و کر و فر.مولوی.
(1) - ن ل: در سخاوت.