استهاءه

«لغت نامه دهخدا»

[اِ تِ ءَ] (ع مص) بی خرد و سرگشته گردانیدن. || مدهوش ساختن. || نیکو نمودن عشق را بر کسی. (منتهی الارب). منه قوله تعالی : کالذی استهوته الشیاطین فی الارض حیران. (قرآن 6/71).