استیمان

«لغت نامه دهخدا»

[اَ / ـَسْ] (فعل) ـَستیمان. صیغهء متکلم مع الغیر. هستیمان. استیم. رجوع به استیم شود :
ما کار زمانه نیک دیدستیمان
از کار زمانه زآن بریدستیمان.؟