آیینه دان

«لغت نامه دهخدا»

[نَ / نِ] (اِ مرکب) قاب آینه. آینه نیام :
دل را ز سینه در نظر دلستان برآر
آیینه پیش یوسف از آیینه دان برآر.صائب.