اسحاق وند

«لغت نامه دهخدا»

[اِ وَ] (اِخ) کوهی و ناحیتی به هرسین. در ده نو اسحاق وند نزدیک کرمانشاه در دخمهء کوچکی حجاری برجسته ای است که صورت شخصی را در حال پرستش نشان میدهد. بعضی آن را منسوب بدورهء ماد می دانند. (ایران باستان ص 221). و رجوع به اسحاق آوند شود.