اسران

«لغت نامه دهخدا»

[اُ رُ اِ] (اِخ)(1) شهری در بین النهرین بزمان سلوکیه و اشکانیه. این شهر ابتدا به انطاکیه کالی ره(2) موسوم بود و عنوان نیم بربری را بدو داده بودند و بعدها اِدِس (اورفا) نامیده شد. (ایران باستان ص 88، 2087، 2088، 2113، 2328). رجوع به اسرهه شود.
(1) - Osrohene.
(2) - Antioche Callirhoe.