اسفع

«لغت نامه دهخدا»

[اَ فَ] (ع ص، اِ) چرغ. || گاو دشتی. || جامهء سیاه. || هر سیاه که سیاهی آن بسرخی زند. (منتهی الارب). رنگ سیاه. (مهذب الاسماء). || گوسفند. اسم است مر غنم را وقتی که برای دوشیدن خوانند. و منه: اَشْلِ الیک الاَسفع؛ بخوان گوسپند را برای دوشیدن. (منتهی الارب). || ابیض اسفع؛ نیک سپید. سپیدی سپید.