یحبور

«لغت نامه دهخدا»

[یَ] (ع اِ) مرغی است. (منتهی الارب). || بچهء شوات و شوات نر. ج، یَحابِر، یَحابیر. (منتهی الارب) (آنندراج). || (ص) رجل یحبور؛ مرد شادمان. (منتهی الارب).