یورتگه

«لغت نامه دهخدا»

[گَهْ] (اِ مرکب) جای بودن و خانه. (آنندراج) :
لیک اگر یورتگه ز عز سازند
هم از او خرگهیت پردازند.سنایی.
از پناه حق حصاری به ندید
یورتگه نزدیک آن دز برگزید.مولوی.
|| بعضی به معنی جای و چوکی نوشته. (از آنندراج). و رجوع به یورت و یورد شود.