ابخر

«لغت نامه دهخدا»

[اَ خَ] (ع ص) گنده دهان. گنده دهن. آنکه دهان بدبوی دارد. مؤنث: بَخْراء :
پیر سگانی که چو شیر ابخرند
گرگ صفت ناف غزالان خورند.نظامی.
چو شیران ابخر و شیرویه نامش.نظامی.