یوهمبین

«لغت نامه دهخدا»

[یُ هَ] (فرانسوی، اِ)(1) (اصطلاح پزشکی) آلکالوئید حاصل از درخت یوهمبه که دارای اثر تقویت دهندهء قوهء باه است و از این جهت همراه با موادی که خواص مشابه دارند نظیر فسفور دوزنک(2) و استریکنین(3)مصرف می شود. مصرف این آلکالوئید در موارد عدم توانایی حاصل از ضعف اعصاب توصیه شده است و به علاوه بازکنندهء خون قاعدگی و کم کنندهء فشار خون است. یوهمبین در مصارف داخلی روزانه به مقدار 5 تا 10 میلی گرم به صورت قرصهای 5میلی گرمی مصرف می شود. حداکثر مصرف آن به صورت کلریدرات 10/0 گرم (10 میلی گرم) در یک دفعه و 02/0 گرم (2 میلی گرم) در 24 ساعت است.
(1) - Yohimbine. .
(فرانسوی)
(2) - Phosphure de zinc .
(فرانسوی)
(3) - Strychnine