آب گل

«لغت نامه دهخدا»

[بِ گُ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب)گلاب. عطری که از گل سرخ گیرند : و از وی [ از پارس ] آب گل و آب بنفشه... خیزد. (حدودالعالم).
از آن پس به آبِ گُل و بوی خوش
بشستند دست و نشستند کش.اسدی.