ابردان

«لغت نامه دهخدا»

[اَ رَ] (ع اِ) تثنیهء ابرد. بامداد و شبانگاه. (مهذب الاسماء). صبح و شامگاه. صبح و شام و سایهء آن دو :
وزآن پس دو ماه ابردان برگذاشت
که یک روز بی پرده درگه نداشت.فردوسی.