ابکار

«لغت نامه دهخدا»

[اَ] (اِ) اَبکاره. کشت و زرع. کشاورزی. حَرْث :
چو ورزه به ابکار بیرون شود
یکی نان بگیرد بزیر بغل.ناصرخسرو.
توسعاً، مزرع :
دزدیست آشکاره [ روزگار ] که نستاند
جز باغ و حائط و رز و ابکاره.ناصرخسرو.