«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ] (اِخ) ابوالحسن طاهربن احمدبن بابشاذ. وفات 469 ه .ق . از علمای نحو. اصلاً ایرانی از مردم دیلم. او در نحو امام عصر خویش بود. در مصر شهرت یافته و در دیوان انشای مصر رتبه و راتبه داشت و غلط های نامه ها را اصلاح میکرد. در آخر عمر از کار کناره کرد و در جامع عمرو عاص عزلت گزید. شبی ببام مسجد برآمد و از بادهنجی که برای روشنی و هوا دادن گذارند لغزیده بمسجد درافتاد و بامداد او را مرده یافتند. او راست مقدمهء نحو و شرح آن. کتاب شرح جمل زجاجی. کتاب شرح کتاب الاصول ابن سرّاج.