«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ حَ طِلْ لاه] (اِخ)ابومحمد عبدالله بن سلیمان بن داود اندلسی (549-612 ه .ق .). دانشمندی جامع فنون ادب و فقه بوده و در مغرب کسی باندازهء او سماع نداشته است. او چندی قاضی اشبیلیه و قاضی قرطبه و مرسیه بود و در غرناطه درگذشته است. مولد او به انده است. صاحب روضات گوید: مردم اسپانیا امثال کلمهء حوت و عود را بفتح اول گویند و در تصغیر لامی مشدد بر آن الحاق کنند و این لام در مؤنث مفتوح و در مذکر مضموم باشد.