«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ یَ / لِ وَیْهْ] (اِخ)ابوعبدالله حسین بن احمدبن خالویه. از علمای نحو و لغت و او از جماعتی چون ابوبکربن انباری و ابوعمرو زاهد و ابوسعید سیرافی ادب فراگرفته است و مذهب کوفیان و بصریان را خلط میکرده و به حلب درخدمت بنی حمدان به سال 370 ه .ق . درگذشته است. از اوست: کتاب الاشتقاق. کتاب الجمل در نحو. کتاب اطرغش در لغت(1). کتاب القراءات. کتاب المبتدی. کتاب اعراب ثلاثین سوره من القرآن. کتاب المقصور و الممدود. کتاب المذکر و المؤنث. کتاب الالفات. کتاب لیس. (ابن الندیم). و کتاب الال و کتاب العشرات و کتاب شرح مقصورهء ابن درید را نیز بعض اصحاب رجال بدو نسبت کنند. او اصلاً از شهر همدان و شیعی مذهب بوده است. (1) - در روضات الجنات: کتاب المرعش فی اللغه.