«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ دَ بَ] (اِخ) وجیه الدین ابوعبدالله عبدالرحمن بن علی بن محمد بن عمر شیبانی زبیدی (866-944 ه .ق .). مولد او زبید و عم او بدانجا مفتی بود. او نزد عم علوم مختلف آموخت و سه بار بزیارت خانه رفت و در آنجا بتعلیم تاریخ و حدیث پرداخت و سرانجام در جامع زبید بسمت مدرسی مستقر گشت و ملک ظافر دوم خلع و اقطاعات بدو داد. و دیبع بلغت نوبی به معنی سفید است. از تألیفات اوست: بغیه المستفید فی اخبار مدینه زبید و حکامها. قره العیون فی اخبار یمن المیمون. احسن السلوک فی من ولی زبید من الملوک. تیسیرالوصول الی جامع الاصول. تمییزالطیب من الخبیث مما یدور علی السنه الناس من الحدیث و آن در قاهره به طبع رسیده است.