«لغت نامه دهخدا»
[تَ اَ] (نف مرکب) آنکه در جنگها آتش یا نفط بصف دشمن افکند : بهر سو که دو گرد کین ساز بود میانْشان یکی آتش انداز بود.اسدی. || کسی که افروختن تنور نانوایی با اوست.