بازگرد

«لغت نامه دهخدا»

[گَ] (حامص مرکب) مراجعت. (ناظم الاطباء). عود :
او گر ز کرده بازنگردد مگرد گوی
اندی که بازگرد بعدل شهنشه است.
سیدحسن غزنوی.
آن کس که به نفس خود نبردی دارد
با خویش همیشه سوز و دردی دارد
گر خاک شود عدوی و بر باد رود
غافل نشوی که بازگردی دارد.
استاد علی اکبر معمارباشی اصفهان (از آنندراج).
|| عادت بیماری از بدپرهیزی یا هوازدگی. (آنندراج) (منتهی الارب).