بازی بانگیز

«لغت نامه دهخدا»

[یِ بِ اَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) عبارت از بازیی که نزدیک باشد به بردن. (آنندراج). بازیی که بنفع حریفی در شرف پایان یافتن است :
شدیم مات به شطرنج غایبانهء تو
بما بخند که بازیت خوش بانگیز است.
ملا وحشی (از آنندراج).