باسزا

«لغت نامه دهخدا»

[سَ / سِ] (ص مرکب)(1) درخور. متناسب. لایق. سزاوار :
معشوق جهانی و ندانی
یک عاشق باسزای درخور.ناصرخسرو.
(1) - ازبا، پیشاوندی که صفت میسازد چون: با ادب. با هنر و... و سزا، صفت مشبهه از سزیدن...