«لغت نامه دهخدا»
[عَ لَ] (اِخ) ابوبکربن احمدبن ابی بکر عبدالله بن ابی بکربن علوی بن عبدالله بن علی بن شیخ الامام عبدالله بن علی بن محمد بن علی العروضی بن جعفر الصادق...، کنیتش با علوی است. طریقهء محمد بن ادریس شافعی را اختیار کرد. در کتاب مشرعه الردی که از مصنفات محمد پسر اوست آمده است: ولادت والدم در سال نهصدونود اتفاق افتاد. و در محضر عبدالرحمان بن شهاب الدین تربیت شد و صحبت گروهی از مشایخ طریقت را درک کرد و اجازهء خرقه پوشیدن دریافت، چندی بعد حج بجای آورد و چهار سال در مدینه مقیم گشت و در محضر علما از آنجمله عمروبن عبدالرحیم و احمدبن علان و شیخ احمدخطیب و شیخ عبدالقادر طبری و شیخ محمد منوفی و شیخ ابوالفتح بن حجر تلمذ کرد. سپس به عدن مسافرت نمود و بعد بر سرزمین خود تریم در سال 1014 ه . ق. بازگشت و تزویج نمود. (از نامهء دانشوران ج 2 ص 306). زرکلی گوید: ابوبکربن احمدبن ابی بکربن عبدالله باعلوی از علماء یمن بود، در تریم بسال 990 ه . ق. متولد شد و در همانجا بسال 1053 ه . ق. در گذشت. از اوست: «معجم لغوی» بترتیب «نهایهء» ابن اثیر و «مجموع فی تاریخ عصره» که ناتمام است. (اعلام زرکلی ج 1 ص151).