ابن هندو

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ هِ] (اِخ) ابوالفرج علی بن حسین بن هندو. او در طب شاگرد ابوالخیر حسن بن سوار بغدادی است. فیلسوف و طبیب و شاعر ایرانی بدربار آل بویه. چندی کاتب عضدالدولهء دیلمی بود و کتب عدیده در طب و فلسفه دارد و ابومنصور ثعالبی مقام او را در شعر ستوده و وی را از ندماء صاحب بن عباد گفته است و از اشعار اوست:
ما للمعیل و للمعالی انما
کسب المکارم للوحید الفارد
فالشمس تجتاب السماء فریده
و ابوبنات النعش فیها راکد.
و نیز:
خلیلیّ لیس الرأی ماتریان
فشانکما انی ذهبت لشانی
خلیلیّ لولا ان فی السعی رفعه
لما کان یوماً یداب القمران.
او راست: کتاب مفتاح الطب و الکلم الروحانیه من الحکم الیونانیه و المقاله المشوفه فی المدخل الی علم الفلسفه و جز آن. وفات او در 420 ه . ق. بشهر گرگان بوده است و حاجی خلیفه در ذکر مفتاح الطب 410 مینویسد.