بخویش آمدن

«لغت نامه دهخدا»

[بِ خوی / خیش مَ دَ](مص مرکب) / بخویشتن آمدن. بخود آمدن. بهوش آمدن :
جز یاربش از دهن نیامد
یک لحظه بخویشتن نیامد.نظامی.
چون بخویش آمد ز غرقاب فنا
خوش زبان بگشود در مدح و ثنا.مولوی.