بدآویز

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (نف مرکب) ستیزنده. به بدی چنگ زننده :
ای همچو مهین مار بدآویز و خشوک(1)
پر زهر چو ماری و چو ماهی همه سوک.
سوزنی.
(1) - ن ل: بدآویز خشوک.