بداغ

«لغت نامه دهخدا»

[بُ] (اِ) گیاهی است(1) از تیرهء بداغها(2)که برگهایش پنچه ای و گلهایش سفیدرنگند. آرایش گل آنها خوشه ای است و بنحوی است که یک گلولهء درشت سفیدرنگ از گلها بوجود می آورند. افلوع. بوداغ. (فرهنگ فارسی معین ذیل گل). یکی از انواع زیندار و درختچه ای است زینتی و زیبا در راه میان آستارا به اردبیل موجود است. (از جنگل شناسی ساعی ج 1 ص269). گل دنبه. دنبه. تاغ. غَضاه. (یادداشت مؤلف). || در ترکی بمعنی شاخ درخت است. (از غیاث اللغات) (از آنندراج). || شمشیر. (از فردوس اللغات از غیاث اللغات و آنندراج).
(1) - در لاتینی Viburnum opulus.
(2) - فرانسوی Caprifoliacees.