بدایی

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (ص نسبی)(1) منسوب به بدایه و آنان گروهی از غلاه روافض اند که بداء را در مورد خدای متعال جایز می دانند. (از کتاب الانساب سمعانی ورق 68 الف). و رجوع به بداء و بدائیه شود.
(1) - در متن الانساب بصورت «بدای» است.