بدرایی

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (حامص مرکب) بدرأیی. بداندیشی. بدنیتی. بدخواهی.
- بدرایی کردن؛ بداندیشی کردن. بدخواهی کردن : و این وزیر او در حق سپاهی و رعیت بدرأیی کردی. (فارسنامهء ابن البلخی ص56).
ز چشم پادشاه افتاد رایی
که بدرایی کند در پادشایی.نظامی.