بدگفت

«لغت نامه دهخدا»

[بَ گُ] (مص مرکب مرخم) گفتار زشت. (آنندراج). سخن زشت. (ناظم الاطباء). تهمت. افترا. بهتان. (از ولف). بدگویی. (یادداشت مؤلف). بد گفتن :
به بدگفت از ایشان(1) ندید ایچ راه
که کردی پر آزار ازو جان شاه.
(شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص2403).
|| (ص مرکب) بدگو. تهمت زن :
از بد بدگفت نرنجد حکیم
بیخ چو سخت است ز صرصر چه بیم.
میرخسرو (از آنندراج).
(1) - ن ل: به بدگفت ایشان.