بدنسب

«لغت نامه دهخدا»

[بَ نَ سَ] (ص مرکب) بدنژاد. که اصل و نسب بدی دارد :
کید حسود بدنسب با چون تو شاه دین طلب
خاری است جفت بولهب در راه طاها ریخته.
خاقانی.